Er is één zinnetje dat ik heel vaak hoor uit de mond van auteurs. En daar wil ik het graag even over hebben.
In het selfpublishing-proces komt er een moment dat je een doel gaat stellen: hoeveel exemplaren ga jij in het eerste halfjaar verkopen? Als ik die vraag stel, zie ik ineens onzekerheid en spanning op het gezicht van menig auteur… Het is een lastige vraag, want aan de ene kant weet je dat het boek dat je geschreven hebt goed is. Misschien wel beter dan je had verwacht. En aan de andere kant voel je je kwetsbaar, want het moment dat “men” jouw boek gaat lezen (en beoordelen – aaaaaah!) komt met de dag dichterbij.
Het antwoord dat ik dan krijg is bíjna altijd in de trant van: ‘Als ik er één iemand mee kan helpen/vermaken/laten nadenken/genieten dan ben ik al tevreden.’ En dat is het moment dat ik het liefste mijn hoofd op de tafel laat vallen en er vervolgens nog een keer op laat bonzen. Au.
Maar dat doe ik niet, want ik snap het. Jemig, dat je dat durft! Iets dat je geschreven hebt aan ieeeeee-de-reen laten lezen. Zullen ze het snappen? Zullen ze het goed vinden? Is het niet te lang/kort/vaag/hard/duur…?
Maar dit zeg ik natuurlijk niet. Want die fase ligt achter ons. Je hebt namelijk alles uit jezelf gehaald als selfpublisher. Je hebt professionals betrokken en die hebben er ook wat van gevonden. En dat heb je meegenomen en (soms) toegepast. Je hebt geschaafd, geboetseerd, gestreept, gehuild, weggegooid, weer opgepakt, gekozen, definitief gemaakt en omarmd. En daar ligt ‘ie dan: je boek.
Het is je gelukt.
Onzekerheid is onderdeel van het proces en heeft een functie: het houdt je scherp, met beide benen op de grond, zet je in beweging en maakt je ongelooflijk trots als iets lukt. En dat voelt verschrikkelijk goed! En je verkoopdoel? Het hoeven er geen duizenden te zijn. Ook geen honderden. Hou het realistisch, passend bij wat je kunt investeren, qua
tijd en geld. Maar één? Dat is geen doel! Dat is een stemmetje dat we samen zachtjes het zwijgen op gaan leggen…
Lieve groet,
Sanne